Głosy w mojej głowie zaczynają coraz dobitniej domagać się większej ilości wpisów, treści i ogólnie wyższej aktywności intelektualnej ode mnie. Wiele z nich ma również negatywny wydźwięk, bardzo popularny w dzisiejszych czasach, „hejtujący” moje poczynania. Na szczęście stopień mojej choroby ma charakter łagodny i nie do końca ufam wszystkiemu co w tej głowie słyszę. Ładna pogoda (minus szesnaście stopni Celsjusza) skłoniła mnie do pokazania dokładniej aparatu, który bardzo lubię i powoli przymierzam się do częstszego korzystania, wielkoformatowego Sinar Mentor.
Jeszcze kilka lat temu wystarczyło wyjść na spacer z lustrzanką z teleobiektywem aby wzbudzać sensację i ogólny podziw. W dzisiejszych czasach trzeba się trochę bardziej postarać. Moim zdaniem aparat wielkoformatowy zdaje tutaj egzamin wyśmienicie. Podczas robienia zdjęć, pomimo szesnastostopniowego mrozu, rozmawiałem z kilkoma ludźmi. Kilka osób po prostu zatrzymywało się aby popatrzeć. Dlatego jeśli chcecie wyglądać jak profesjonaliści, polecam ten 10cio kilogramowy aparat. Najlepiej mieć go zawsze przy sobie, a nuż się przyda. Dla osób które nigdy nie miały styczności z pojęciem fotografii wielkoformatowej, wytłumaczę w skrócie, że jest to technika/sprzęt umożliwiający obrazowanie w zupełnie inny, charakterystyczny tylko dla niej sposób. Możliwość stosowania różnych materiałów światłoczułych, dzięki czemu możemy korzystać z najnowszych rozwiązań oraz cofnąć się do początków i korzystać z właściwości np. Dagerotypii.
Jednakże moim zdaniem najważniejszym w aparacie jest układ optyczny. Daje możliwość dowolnego ustawienia płaszczyzny głębi ostrości oraz korekty perspektywy już podczas robienia zdjęcia. Metoda znana z obiektywów tilt-shift, tyle że w dużo większym zakresie.
Do regulacji służą pokrętła znajdujące się obok obiektywu. Jedna reguluje oś poziomą, druga pionową. Na zdjęciu ustawienie jest całkowicie przesadzone, przy normalnej pracy korekty perspektywy są dużo mniejsze. Ponieważ aparat jest przystosowany do przesuwania swojej osi układu optycznego, obiektywy używane w fotografii wielkoformatowej muszą być dobrej jakości nie tylko na środku kadru. Oczywiście bardzo tutaj upraszczam sprawę, ponieważ oprócz tego „rozdzielczość” błony fotograficznej wielkoformatowej (w tym przypadku będzie to ziarno) jest znacznie wyższa niż małego obrazka. Dlatego też bardzo istotnym było aby jakość obrazu przenoszonego na materiał światłoczuły była jak najwyższa. Ogólnie panuje pogląd, który również podzielam, że odbitki z negatywów tego rozmiaru powinno się wykonywać na zasadzie tzw. „stykówki”, czyli bezpośredniego położenia negatywu na papierze fotograficznym i naświetlenia. Obraz jest wtedy najostrzejszy i posiadający dużą ilość szczegółów.
Oprócz korekty osi obiektywu, mamy również możliwość regulacji osi samego materiału światłoczułego.
Przy kadrowaniu obraz trafia bezpośrednio na matówkę, wstawioną w miejsce kasety na błonę fotograficzną. Obraz jest odwrócony, gdyż nie ma tak jak w lustrzankach, lustra które by go odwracało. Ostrość ustawia się tutaj za pośrednictwem położenia miecha, czyli oddala się lub przesuwa obiektyw bliżej lub dalej od powierzchni matówki, tak aby uzyskać odpowiedni efekt. To samo co w zwykłym obiektywie z AF, tylko w dużo większej skali. Na przykład do wykonania tego zdjęcia obiektyw musiałem zbliżyć prawie maksymalnie do matówki.
Po wyjęciu kasety z matówką, wnętrze aparatu wygląda tak:
Aparat i kaseta na błonę (widoczna jest też migawka aparatu)
Sterowanie czasem otwarcia migawki następuję za pośrednictwem pokrętła z prawej strony korpusu. Również za pomocą tego pokrętła naciągamy mechanizm migawki. Wszystko genialne w swojej prostocie, dzięki czemu działa do dziś i ciągle „trzyma czasy” (czego nie można powiedzieć o większości Zenith-ów). Migawkę można wyzwolić bezpośrednio z korpusu lub też tak jak to widać na zdjęciu – za pomocą wężyka spustowego. Moim zdaniem dużo wygodniejsze rozwiązanie, biorąc pod uwagę dostępne czasy otwarcia migawki.
Polecam każdemu zabawę z takim aparatem i najlepiej wypróbowanie go w praktyce. Oczywiście o ile nie przeraża nikogo wkładanie błony fotograficznej o wymiarze 13×18 cm w całkowitej ciemności, do kasety która ma bardzo wąską szczelinę. Nawet nie wspominam o tym, że przed wywołaniem negatyw jest bardzo łatwy do zarysowania oraz trzeba go włożyć odpowiednią stroną. Dlatego też ucieszyłem się z możliwości zakupu Polaroid-ów wielkoformatowych. Ich cena trochę przeraża ale obiecuję je wypróbować. Postaram się wtedy wrzucić skan na bloga.
Zostaw komentarz